Traveller
Teach The Gifted Children
Too Late
She Moves On
No Other Name
The Dawntreader
Drifting
Black Is The Color Of My True Love's Hair
A Sailor's Life
Fools Rush In
Evening Star
Koreańska wokalistka jazzowa Youn Sun Nah po czterech latach wraca z nowym albumem. Artystka zdobyła w ostatnich latach ogromne uznanie dzięki zgrabnemu łączeniu elementów jazzu z muzyką pop, soul i folkiem. Jej wyjątkowe predyspozycje wokalne sprawiły, iż porównywana jest dziś do takich gwiazd jak Diana Krall czy Norah Jones. Nagrany w Nowym Jorku z tamtejszymi muzykami album "She Moves On" silnie eksponuje elementy muzyki zakorzenionej w kulturze Ameryki Północnej. Producentem albumu jest grający również na instrumentach klawiszowych Jamie Saft, artysta znany wcześniej z awangardowych dokonań i współpracy z takimi muzykami jak John Zorn czy Mark Ribot. W programie nowego albumu Youn Sun Nah znalazły się m.in. nowe wersje utworów z repertuaru Lou Reeda, Paula Simona, Joni Mitchell, Jimiego Hendrixa i Fairport Convention.
Wokalistka zdaje się równie swobodnie poruszać w obrębie intymnych osobistych ballad (klasycznie brzmiące "Traveller" i "The Dawntreader" oraz "Too Late", "No Other Time" i "Fools Rush In") jak estetyki rocka i bluesa ("Drifting") czy r'n'b ("Teach The Gifted Children").
Nowojorski zespół towarzyszący Youn Sun Nah dysponuje wyjątkowym brzmieniem, które idealnie dopasowane jest do predyspozycji koreańskiej piosenkarki, zarówno w zakresie jej ogromnych możliwości wokalnych, jak ekspresji i pełnych zaangażowania interpretacji.
Prawdziwym majstersztykiem w zakresie aranżacji instrumentalnej jest "She Moves On" Paula Simona, mieniący się kapitalnymi partiami gitary, stylowymi dźwiękami klawiszy i transowym podkładem rytmicznym.
Poruszającą bluesową balladę "Too Late", Nah nagrała z udziałem klasycznego kwartetu smyczkowego Maxima Mostona, nadając kompozycji pianisty i producenta płyty Jamiego Safta, wyjątkowo stylową oprawę.
Z kolei "No Other Name" nagrana została tylko z towarzyszeniem akustycznej gitary grającego w pięciu utworach na płycie, Marca Ribota. Ta stylowa piosenka oraz ocierająca się o psychodelię wersja tradycyjnej pieśni amerykańskich Apalaków "Black Is The Color Of My True Love's Hair", zdają się zdecydowanie odbiegać stylistycznie od reszty utworów, stanowiąc tym samym ciekawe urozmaicenie i kilkuminutowe oderwanie od panującej na płycie konwencji.
Youn Sun Nah zgrabnie potrafi połączyć fascynacje klasycznym stylem wokalnym genialnej Barbry Streisand ("Traveller", "The Dawntreader" i "Fools Rush In"), z typowo jazzową manierą wokalistek w rodzaju Dee Dee Bridgewater czy Patricii Barber.
Z każdą kolejna płytą koreańska wokalistka zdaje się coraz bardziej zbliżać do elitarnej grupy największych jazzowych diw XXI wieku. Jej najnowsza płyta stanowi kolejny bardzo duży krok w tym kierunku.
Robert Ratajczak
